BEWIJS 1: TACITUS

Tacitus is een Romein, die schreef dat Christenen verantwoordelijk waren voor de grote brand die Rome in 64 na Christus verwoestte. Hij geloofde dat Christus tijdens de heerschappij van Pontius Pilatus op een extreme manier werd geëxecuteerd. En toch stelt hij dat de dood van Christus "een hoogst verderfelijk bijgeloof" was, dat niet alleen in Judea maar ook in Rome de kop had opgestoken. Hij geeft hiermee indirect bewijs voor de overtuiging van de vroege kerk dat Christus, die gekruisigd werd, uit het graf was opgestaan. Dit zou het bizarre fenomeen verklaren van een zeer snel groeiende godsdienst, die was gebaseerd op de aanbidding van een man die als een crimineel was gekruisigd. Hoe kun je dat verklaren?

BEWIJS 2: PLINIUS DE JONGERE 

Een andere bewijsstuk voor Jezus kan gevonden worden in de brieven van Plinius de Jongere aan keizer Trajanus. Plinius was de Romeinse gouverneur van Bithynië in Klein-Azië. Hij vroeg keizer Trajanus hoe hij mensen kon berechten die ervan beschuldigd werden Christenen te zijn. Hij had wat onderzoek uitgevoerd over deze Christenen en dit is waar hij mee op de proppen kwam: "Ze kwamen op een bepaalde dag van de week vóór het ochtendgloren samen en zongen liederen voor Christus, als voor een god. In tegenstelling tot andere goden die werden aanbeden, was Christus een mens die op aarde geleefd had. Zij verbonden zichzelf aan een plechtige eed dat zij niet aan slechte daden mee zouden doen, en dat zij nooit bedrog, diefstal, overspel of meineed zouden plegen, of het vertrouwen van een ander zouden schenden." Deze vroege Christenen geloofden dat hij een echt mens was en zij hielden zijn leers in het hoogste aanzien. Zij verbonden zichzelf ook aan een hogere eed om de verschillende morele standaarden niet te schenden die de bron zijn van de ethische leer van Jezus.

BEWIJS 3: FLAVIUS JOSEPHUS

In een van de geschriften van Josephus, "Testimonium Flavianum" genaamd, vinden we de volgende tekst: "Te dien tijde was er een zekere Jezus, een wijs mens, indien men hem althans een mens noemen mag; want zijn werken waren wonderlijk. Hij onderwees degenen, die graag in de waarheid onderricht wilden worden. Hij werd niet alleen door veel Joden gevolgd, maar ook door veel heidenen. Deze was de Christus, die door de oversten van ons volk bij Pilatus aangeklaagd en op zijn bevel gekruisigd werd. Doch de mensen hem tijdens zijn leven gevolgd hadden, verlieten hem na zijn dood niet; want hij is hun op de derde dag weer levend verschenen, gelijk de goddelijke profeten van hem voorzegd hadden - naast andere wonderlijke dingen. Aan hem hebben de christenen, die tegenwoordig nog bestaan, hun naam ontleend." Josephus was geen Christen. Daarom geloven veel mensen niet dat hij een tekst als bovenstaande zou kunnen hebben schrijven. Maar dan nog vinden we hier details die ons vertellen dat de "Bijbelse Jezus" en de "historische Jezus" een en dezelfde zijn.

BEWIJS 4: DE BABYLONISCHE TALMOED

Er bestaat ook een verzameling Joodse rabbinale geschriften die een aantal duidelijke verwijzingen naar Jezus bieden. Deze geschriften worden de "Babylonische Talmoed" genoemd en werden ergens tussen 70-500 na Christus geschreven. De belangrijkste verwijzing uit deze periode stelt: "Volgens een traditie hingen zij Yeshu op de vooravond van de sabbat en Pascha op. En de heraut ging veertig dagen voor hem uit, al roepende: Yeshu zal worden terechtgesteld, want hij heeft toverij gepleegd en Israël verleidt en hen vervreemd van God." De naam Yeshu is in feite Hebreeuws voor Jezus. Maar wanneer je deze passage leest, zou je kunnen zeggen dat Jezus niet werd opgehangen, maar gekruisigd. Maar het woord "ophangen" dient als een synoniem voor het woord "kruisigen". En hoe zit het met de uitspraak dat Jezus gestenigd zou worden? Dit zou erop kunnen duiden dat de Joodse leiders dit aanvankelijk van plan waren, maar dat de Romeinse regering toen ingreep.